Λογοθεραπευτική παρέμβαση


Θεωρείται απαραίτητη μετά την κοχλιακή εμφύτευση μια συστηματική λογοθεραπευτική παρέμβαση.
Η εκκίνησή της τοποθετείται κατά την ενεργοποίηση του επεξεργαστή ομιλίας και περιλαμβάνει τη συστηματική εξάσκηση ακοής και ομιλίας και τη δημιουργία μοντέλων για το περιεχόμενο και τη δομή της λογοθεραπείας μετά την κοχλιακή εμφύτευση, έτσι ώστε να αναπτύξει ο ασθενής μια καλή ακουστική αντίληψη και κατανόηση προφορικού λόγου και κατ’ επέκταση μια καλή επικοινωνία δια της προφορικής οδού.
Στόχος της λογοθεραπείας είναι ο ασθενής να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τα πλεονεκτήματα που του προσφέρει το κοχλιακό εμφύτευμα. Πρέπει να προσανατολίζεται καλύτερα στο χώρο και να επικοινωνεί καλύτερα σε καταστάσεις όπως στο τηλέφωνο σε χώρους με φασαρία, συνωστισμό κλπ.

Αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν αν οι ασθενείς μπορούν:
α) Να διαφοροποιούν και να αναλύουν με ακρίβεια ακουστικά ερεθίσματα.
β) Να κατακτήσουν την καλύτερη ακουστική αντίληψη και κατανόηση ομιλίας χωρίς τη βοήθεια της χειλεοανάγνωσης, για μεταγλωσσικούς ασθενείς, ή σε συνδυασμό με τη χειλεοανάγνωση, την κατάκτηση του προφορικού λόγου με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο και αργότερα την ακουστική διάκριση της ομιλίας χωρίς τη βοήθεια της χειλεοανάγνωσης, για τους προγλωσσικούς ασθενείς και προσχολικής ηλικίας παιδιά.
γ) Να αποκαταστήσουν την άρθρωση, τη φωνή και την προσωδία.
δ) Να αναπτύξουν τις δομές προφορικού λόγου.

Η λογοθεραπεία αποτελείται από την περίοδο προετοιμασίας και τους τομείς της αντίληψης του λόγου και των ήχων του περιβάλλοντος, τη κατανόησης λόγου, της άρθρωσης, της φώνησης, του διαλόγου και της μετάδοσης πληροφοριών στον συνομιλητή.
Σε προγλωσσικούς ασθενείς είναι αναγκαία μια μεγάλη φάση προετοιμασίας για την νέα ακουστική εμπειρία μέσω του κοχλιακού εμφυτεύματος και την μετεγχειρητική θεραπεία.
Στόχος είναι η συνειδητοποίηση και εντατικοποίηση της οπτικής και απτικής αντίληψης έτσι ώστε αυτοί οι τομείς στη διάρκεια της θεραπείας να είναι αρωγοί της ακουστικής αντίληψης.
Οι ασθενείς επιδίδονται σε ασκήσεις για τη σταθερότητα της ακουστικής αντίληψης και σε αντιστοιχίες κατανόησης της σχέσης εικόνας και αιτίου.
Επίσης επεξεργάζονται σχήματα για την κρίση των διαφορετικών αντιληπτικών ποιοτήτων και ποσοτήτων για να μπορούν οι ασθενείς να ταξινομούν καλύτερα τις αισθήσεις τους.
Μέσω αυτών των ασκήσεων ξεκινά η επέκταση του ρεπερτορίου εννοιών ή αλλιώς του λεξιλογίου τους.
Ανάλογα με το τι ικανότητες έχουν αναπτύξει μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να αρχίσει μια περαιτέρω συστηματική ανάπτυξη λόγου και ομιλίας για την περιγραφή των απτικών, οπτικών αλλά και αργότερα των ακουστικών ερεθισμάτων. Επιμέρους τομείς της φάσης προετοιμασίας μπορούν να συνεχιστούν κατά τη διάρκεια όλης της θεραπείας.
Σε μεταγλωσσικούς ασθενείς αυτή η φάση δεν απαιτείται γιατί δεν παρουσιάζουν διαταραχές στη δομή του λόγου και η ακουστική τους ικανότητα έχει αναπτυχθεί πλήρως.
Σ’ αυτούς η θεραπεία ξεκινά με τη φάση της ακουστικής διάκρισης θορύβων και ήχων μετά την ενεργοποίηση του επεξεργαστή ομιλίας. Βασικό σημείο της θεραπείας με μεταγλωσσικούς ασθενείς είναι ο τομέας της ακουστικής διάκρισης της ομιλίας, ο οποίος αρχίζει με τη διάκριση ήχων και συνεχίζει με την κυρίως ακουστική διάκριση της ομιλίας.
Για τον έλεγχο της εξέλιξης της θεραπείας χρησιμοποιούνται τα πρωτόκολλα ακουστικής διάκρισης της ομιλίας.
Με την επαναλαμβανόμενη εξέταση ελέγχεται αν η κατανόηση του φωνήματος καλυτέρευσε η χρειάζεται μια καινούρια ρύθμιση του επεξεργαστή ομιλίας.
Παράλληλα με αυτή την αναλυτική δουλειά προσφέρονται και ασκήσεις με αυτόματες ακολουθίες, προτάσεις και κείμενα.
Δύο με έξι λογοθεραπευτικές συνεδρίες είναι τις περισσότερες φορές αρκετές για την επεξεργασία ήχων και θορύβων με ενήλικες μεταγλωσσικούς ασθενείς.

Ο γενικός στόχος της θεραπείας που είναι η ολική ένταξη του κοχλιακού εμφυτεύματος στην καθημερινότητα απαιτεί μια αντιπαράθεση του ασθενή με τις ψυχοκοινωνικές αλλαγές στην νέα πραγματικότητα.
Αυτό είναι ένα κομμάτι που επίσης πρέπει να υποστηριχτεί και να αποτελέσει ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της θεραπείας με υποστηρικτικές συζητήσεις.
Πρέπει να τονωθεί η αυτοεκτίμηση του ασθενή πρέπει να τους ανοιχτούν προοπτικές και να βοηθηθούν να τις διακρίνουν και να τους δοθούν τρόποι αναχαίτισης των προβλημάτων τους.
Έτσι μια συζήτηση για τη διατήρηση της εμψύχωσης και για χάραξη σωστών προσδοκιών και στάση ζωής είναι ένα σημαντικό, διεπιστημονικό, κομμάτι της θεραπείας.